چهل و ششم: مشعل نورانى در شبهاى ظلمانى

مرحوم شيخ محمد حسين مطهرى مصداق اين آيه از قرآن كريم است كه مى‏فرمايد:
«يا ايها الذين آمنوا قوا انفسكم و اهليكم‏».
اى كسانيكه ايمان آورده‏ايد خود و خانواده خود را حفظ كنيد.
يعنى با برنامه‏هاى تربيتى و ارشادى كه پياده كرد خانواده خويش را به سوى خير و صلاح فرا خواند و بذر ايمان را در مزرعه دل و جان فرزندان خويش كاشت و اعمال و رفتارش در خانه به گونه‏اى بود كه عبادات و موازين دين برايش يك حقيقت محترمى بود نماز برايش اصل بود، روى آوردن به مستحبات و نوافل در متن زندگيش جارى بود و همراه با اين حالات معنوى در نهايت عطوفت و مودت با كودكان و همسر خويش برخورد مى‏نمود و آنان را به شوق و شعف وا مي‌‏داشت و چنين روابطى كه حاكى از صميميت و ناشى از صداقت ‏بود آنان را نسبت ‏به برنامه‏‌هاى شيخ محمد حسين مشتاق مي‌‏ساخت در واقع شيخ محمد حسين تنها مسؤول تأمين و رفع مشكلات مالى و اقتصادى خانواده نبود، وجود كيفى او اهميت افزونترى داشت و فرزندان او را به عنوان الگوى رفتارى و فكرى خويش تصور مي‌‏كردند، محمد حسين با اين تفكر و احساس زندگى مى‏كرد كه وجودش براى اهل خانه اهميت دارد و بچه‏‌ها به حمايت او نياز خواهند داشت، نسبت‏ به تكاليف دينى و امور اخلاقى فرزندان دقت و توجهى خاص نشان مي‌‏داد اما مي‌‏كوشيد چهره عبادات و موازين دينى را نزد آنان تلخ و خشك نشان ندهد و همراه با يك لذت معنوى و نشاط روحى باشد به سخنان فرزندان خود با دقت گوش مي‌‏داد و آنها را در بروز استعدادهايشان تشويق مي‌‏نمود و اين تحسين موجب مي‌‏گرديد تا آنان رفتارها و كوششهاى خويش را به نحو احسن انجام دهند.
در ناراحتيها و غمهاى اهل خانه احساس همدردى داشت و در رفع ناگواريها تلاش مي‌‏كرد و سعى مي‌‏نمود احساسات دوران كودكى و نوجوانى را قابل توجه تلقى كرده و در ضمن، اين تمايلات را به سوى ارزشهاى مذهبى و خلقهاى عالى هدايت كند. شهيد مطهرى مي‌‏گويد: «ما از بچگى اين را مي‌‏ديديم كه از نظر ايشان (پدرمان) آنچه كه مربوط به دين و مذهب بود در نهايت احترام بود، نماز يك حقيقت محترم بلكه محترمترين حقيقتها بود. ما حس مي‌‏كرديم ماه رمضان كه مي‌‏آيد واقعاً يك امر قابل احترامى مي‌‏آيد يك امرى مي‌‏آيد كه دارد استقبال مي‌‏شود.
از ماه رجب و شعبان به استقبال مي‌‏رفتند. يعنى مرتب روزه مستحبى مي‌‏گرفتند پيشواز مي‌‏رفتند، پيشواز رفتن (يعنى) مهمانى دارد مي‌‏آيد كه ما داريم استقبالش مي‌‏كنيم، معلوم بود كه به سوى يك امر بزرگ و خطير دارند مي‌‏روند اگر بچه من يك ذره قابل باشد در او اثر مي‌‏گذارد، اگر در خانواده‏اى بچه حس كند كه پدر راستى را به دليل اين كه راستى است (ترك نمي‌‏كند) دروغ اساساً به زبان اين پدر نمي‌‏آيد او راستگو مي‌‏شود».
از اينجاست كه شيخ محمد حسين آيه مورد اشاره در صدر اين بخش را بطور عملى در زندگى خود پياده كرد و خانواده خود را براى پيمودن مسير درستى و راستى و رسيدن به چشمه پاكى و تقوا تربيت كرد.
البته او اول تمامى رفتارهاى دينى و اخلاقى خويش را كنترل نمود و مهار نفس اماره را در دست گرفت و پس از آن كه در چشمه تقوا و ايمان خود را شستشو داد و جرعه هايى از اقيانوس معنويت را نوشيد اهل خانه را متوجه حقايق ايمانى و گوهرهاى پارسايى نمود.

 چهل و هفتم: علاّمه محمّد حسين كاشف الغطاء

هر شب با صداى استاد از خواب بيدار مى‌شد. آيت اللّه شيخ آقا بزرگ تهرانى رحمه الله عليه مى‌گويد:

روزى علاّمه محمّد حسين كاشف الغطاء به استاد بزرگمان علامه نورى گفت: بعضى از شبها احساس سنگينى مى‌كنم و نماز شب از دست مى‌رود. علامه نورى با عتاب پدرانه‌اى فرمود: چرا؟ چرا؟ برخيز! برخيز!.
پس از گذشت سالها علامه نورى وفات كرد. روزى علاّمه كاشف الغطاء به من فرمود: صداى رساى استادم محدّث نورى هر شب ساعتى به سپيده صبح به گوشم مى‌رسد و مرا بيدار مى‌كند و به نماز شب بر مى‌خيزم. صدايى كه صلا در مى‌دهد: محمّد حسين! فرزندم ! چرا؟ چرا خوابيده‌اى؟ بيدار شو، برخيز، برخيز!